Bezpieczne wakacje

Wakacje to przede wszystkim czas zabawy i odpoczynku. Ważne jednak, by w każdym miejscu pamiętać o bezpieczeństwie i zachowaniu odpowiedniej ostrożności. Zapraszam do zapoznania się z poniższą prezentacją.

https://drive.google.com/file/d/1kVuxCO3_ibftZtVI8bPeAjfBoq2SAT1r/view?usp=sharing

                                                                                                                      Pozdrawiam M. Piwko-Bieniek

ZABURZENIA STANU ZDROWIA I ROZWOJU

 ZWIĄZANE Z NIEPRAWIDŁOWYM

ODŻYWIANIEM

 

Odżywianie to niezbędna i podstawowa czynność jaką wykonuje każdy żywy organizm. Pokarm dostarcza nam wielu niezbędnych do życia składników głownie energię oraz materiał

budulcowy. Nie jest więc bez znaczenia co jemy, ponieważ nieprawidłowy tryb odżywiania może prowadzić do różnych chorób i schorzeń.

 

Choroby wynikające z nieprawidłowego odżywiania to przede wszystkim:

 

Otyłość – to patologiczne nagromadzenie tkanki tłuszczowej w organizmie, przekraczające jego fizjologiczne potrzeby i możliwości adaptacyjne, mogące prowadzić do niekorzystnych skutków dla zdrowia. Otyłości towarzyszy nadwaga czyli nadmierna masa ciała powyżej masy optymalnej. Stwierdzono że otyłość zwiększa ryzyko zapadalności na:

- niektóre typy nowotworów

- zapalenie kości i stawów

- cukrzyce

 

Anemia – czyli niedokrwistość, na te chorobę cierpią głownie kobiety. Główną przyczyną tej choroby jest niedobór żelaza, niezbędnego do budowy czerwonych krwinek. Jeśli jest ich za mało lub są słabej jakości pojawiają się objawy anemii: nienaturalne zmęczenie, osłabienie, bladość skóry, dziąseł, łamanie się paznokci, sine zabarwienie warg, a także kołatanie serca i bóle głowy, omdlenia, brak apetytu. W walce z anemią ważne jest prawidłowe odżywianie, dieta bogata w żelazo. Najlepiej spożywać: produkty zbożowe, ryż, ziemniaki, marchew, chude czerwone mięso, drób, suszone owoce, migdały. Wchłanianie żelaza wspomaga witamina C i miedź. Posiłki należy popijać sokiem z owoców cytrusowych.

 

Anoreksja – nazywana jadłowstrętem psychicznym, polega na celowej utracie wagi wywołanej i podtrzymywanej przez osobę chorą. Obraz własnego ciała w tej chorobie jest zaburzony, osoby głodzą się, mimo że odczuwają głód. Chorzy na anoreksję paniczne boją się

przytyć.

 

Bulimia – to kolejna choroba po anoreksji spowodowana obsesją na punkcie odchudzania i ładnej sylwetki. Choroba ta polega na zaburzeniu odżywiania polega na nadmiernym objadaniu się następnie na wywoływaniu wymiotów, głodówki lub użyciu środków przeczyszczających.

 

Zaburzenia odżywiania się problem współczesnej młodzieży - Cezary Żechowski 

              „One są wśród nas” – seria  książeczek poświęconych                         

                               problemom dzieci przewlekle chorych

Szanowni Państwo,

poniżej znajdziecie informacje na temat postępowania z dzieckiem przewlekle chorym w szkole i przedszkolu. Publikacje te zawierają opis specyficznych trudności funkcjonowania dzieci, a także wskazują kierunki i sposoby rozwiązywania ewentualnych problemów. Zostały one przygotowane w ramach rządowego programu „Bezpieczna i przyjazna szkoła”, na zlecenie Ministra Edukacji Narodowej, we współpracy z Ministrem Zdrowia oraz Pełnomocnikiem Rządu do spraw Równego Traktowania.

1.       „Dziecko z zaburzeniami lękowymi w szkole i przedszkolu” Ida Derezińska ; Monika Gajdzik

http://www.bc.ore.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=198&from=publication

2.       „Dziecko z zaburzeniami odżywiania w szkole i przedszkolu” Gabriela Jagielska

http://www.bc.ore.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=197

3.       „Dziecko z autyzmem i Zespołem Aspergera w szkole i przedszkolu” Gabriela Jagielska

http://www.bc.ore.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=196

4.       „Dziecko z ADHD w szkole i przedszkolu” Tomasz Srebnicki, Tomasz Wolańczyk

http://www.bc.ore.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=195

5.       „Dziecko z zaburzeniami tikowymi w szkole i przedszkolu”  Anita Bryńska ; Tomasz Wolańczyk http://www.bc.ore.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=194

6.       „Dziecko z depresją w szkole i przedszkolu” Monika Turno

http://www.bc.ore.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=193

7.       „Dziecko z zaburzeniami psychotycznymi w szkole” Irena Namysłowska

http://www.bc.ore.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=192

8.       „Dziecko z cukrzycą w szkole i przedszkolu” Alicja Szewczyk ; Daniel Witkowski ; Joanna Pietrusińska ; Renata Wójcik http://www.bc.ore.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=168

9.       „Dziecko z padaczką w szkole i przedszkolu” Sergiusz Jóźwiak

http://www.bc.ore.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=167

„Dziecko z astmą w szkole i przedszkolu”  Marek Kulus

http://www.bc.ore.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=166

10.   „Dziecko przewlekle chore. Psychologiczne aspekty funkcjonowania dziecka w szkole i przedszkolu” Ewa Góralczyk

http://www.bc.ore.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=164&from=pubstats

11.   „Dziecko z hemofilią w szkole i przedszkolu” Anna Klukowska

http://www.bc.ore.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=165&from=latest

 

Źródło: http://www.bc.ore.edu.pl/dlibra/collectiondescription?dirids=20

„Troska o dziecko jest pierwszym i podstawowym

sprawdzianem stosunku człowieka do człowieka” 

Jan Paweł II (Nowy Jork, 2 października 1979)

                                                                                                                              

                                                                                                                                                        Pozdrawiam 

                                                                                                                                                       Monika Piwko-Bieniek

DEPRESJA U DZIECI I MŁODZIEŻY

                  Coraz częściej spotykanym się niepokojącym zjawiskiem zachorowalności na depresję dzieci i młodzieży. Każdy z nas przeżywa trudności, na które reaguje przygnębieniem i obniżonym samopoczuciem. W większości przypadków po kilku dniach jednak odczuwamy poprawę. O depresji możemy mówić, jeżeli stały spadek nastroju trwa ponad 2 tygodnie, a wahania nastroju  powodują, że nie możemy normalnie funkcjonować. Takich objawów nie należy lekceważyć.

Co powoduje depresję u dzieci i młodzieży?

ü  czynniki biologiczne (jeżeli rodzice chorowali na depresję, to ryzyko choroby u dziecka wzrasta aż 3-4 krotnie)

ü  traumy i bolesne doświadczenia

ü  czynniki środowiskowe (m.in. śmierć któregoś z rodziców, rozwód, zmiany szkoły, alkoholizm w rodzinie itp.)

ü  wyuczone u dziecka sposoby negatywnego myślenia, nieumiejętność radzenia sobie z problemami („Jestem zły”, „Do niczego się nie nadaję”…)

Co powinno zaniepokoić?

Częste bóle brzucha i głowy, brak apetytu, spadek koncentracji, nieobecności w szkole, brak zainteresowania nauką, niedotrzymywanie wyznaczonych terminów, zmiana zachowania wobec rodziny i przyjaciół, konfliktowe nastawienie wobec rodziców, wycofanie z kontaktów z rówieśnikami (nagła zmiana grupy znajomych), nagłe porzucanie swoich zainteresowań, spadek poczucia własnej wartości, poczucie braku nadziei, sensu życia, wycofanie, myśli samobójcze, autoagresja, niezdolność do przeżywania radości, satysfakcji i przyjemności, a także agresja słowna i fizyczna.

Rodzicu, jak możesz pomóc?

ü  zaoferuj wsparcie i zrozumienie

ü  powiedz: „nie ma nic złego w proszeniu o pomoc”, „widzę, że jest Ci ciężko”

ü  postaraj się wyrazić, że ludzie mają prawo do popełniania błędów

ü  nie narzucaj się

ü  nie bój się szukać profesjonalnej pomocy

Czego unikać/nie robić podczas rozmowy z dzieckiem?

ü  nie lekceważ problemów dziecka

ü  nie mów: „to nic takiego”, „nic Ci nie będzie”

ü  nie każ dziecku „wziąć się w garść”

ü  nie namawiaj do nadmiernej aktywności (ćwiczenia fizyczne, czy wyjście do ludzi nie spowoduje, że depresja minie)

Sposoby leczenia depresji:

1.       Psychoterapia indywidualna (spotkanie i rozmowa z bezstronną osobą, pomaga dziecku zrozumieć własne emocje i odczucia bez bycia ocenianym).

2.       Psychoterapia grupowa (spotkania z rówieśnikami lub osobami o podobnych przejściach. Dzięki takiej formie terapii możemy zobaczyć, że nie jesteśmy sami ze swoimi problemami).

3.       Terapia rodzinna (spotkania, w których rodzina może zrozumieć, gdzie leżą powody niepokojących zachowań dzieci).

4.       Farmakologia (przy wielu rodzajach depresji niezbędne jest wsparcie organizmu lekami).

5.       Hospitalizacja (w skrajnych przypadkach np. gdy jest zagrożenie życia).

Potwierdzeniem diagnozy, iż dziecko cierpi na depresję są testy psychologiczne, opracowane odrębnie dla poszczególnych grup wiekowych. Umożliwiają one ocenę problemu i ustalenie odpowiedniego leczenia. Model leczenia depresji u dzieci i młodzieży powinien być modelem całościowym, uwzględniającym szeroko rozwój dziecka i cykl życia rodziny.

Zadaniem rodziców jest pomóc młodemu człowiekowi odnaleźć szczęście i poczuć zadowolenie z siebie. Pokazać, że warto żyć i dążyć do celu.

PAMIĘTAJ! Depresja jest chorobą przewlekłą i nawracająca, dlatego jej leczenie trwa długo, a po wystąpieniu pierwszego epizodu depresyjnego istnieje poważne ryzyko pojawienia się kolejnego.

Gdzie szukać pomocy?

http://twarzedepresji.pl/wazne-telefony-szukac-pomocy/

Źródła:

https://www.pum.edu.pl/__data/assets/file/0018/67212/59-01_032-036.pdf

https://ncez.pl/abc-zywienia-/psychodietetyka/jak-rodzice-moga-pomoc-dziecku-choremu-na-depresje-

https://forumprzeciwdepresji.pl/depresja/kazdy-moze-miec-depresje/depresja-u-dzieci-i-mlodziezy

 

 

Jak radzić sobie z cyberprzemocą

1. POROZMAWIAJ Z BLISKĄ CI OSOBĄ – POSZUKAJ WSPARCIA I POMOCY

Rozmowa z przyjacielem bądź zaufaną osobą dorosłą pomoże Ci zapanować nad emocjami

i poczuć się lepiej. Omówienie problemu z różnych perspektyw może w wielu przypadkach  pomóc Ci ochłonąć i na spokojnie zaplanować kolejne działania.

2. ZACHOWAJ DOWODY

Zanim podejmiesz próby usunięcia obraźliwych wiadomości - pamiętaj, że są ważnym dowodem nękania. Zabezpiecz dowody w postaci wydruków lub screenshota (zrzut ekranu).

3. ZGŁOŚ INCYDENT 

Zwróć się o pomoc do rodziców lub innej zaufanej osoby dorosłej (wychowawcy,

pedagoga szkolnego, dyrektora). Pomogą Ci rozwiązać problem i udzielą wsparcia.

Skorzystaj z  telefonu zaufania 116 111. Jeśli czujesz się zagrożony powiadom policję (cyberprzemoc w świetle prawa jest czynnością karalną).

4. PROWADŹ ROZMOWĘ NA SWOICH ZASADACH - NIE DAJ SIĘ WCIĄGNĄĆ W SPIRALĘ AGRESJI

Zachowanie cyberprzemocowe to próba dominacji - nie daj się. To kim jesteś i jak się postrzegasz

zależy tylko od Ciebie. Nie pozwól się sprowokować. Zaskocz agresora przyjaznym nastawieniem - to

może zmienić ciąg wydarzeń.

5. ODETNIJ SIĘ OD AGRESORA

Na wielu portalach społecznościowych możesz zablokować osobę, która Cię prześladuje. Także

telefony posiadają funkcję blokowania innych numerów. Możesz również zgłosić się z prośbą do

administratora o usunięcie obraźliwych treści lub fałszywego konta -  pamiętając aby

najpierw zapisać dowody nękania.

Źródło: https://www.saferinternet.pl/pliki/publikacje/Radzenie%20sobie%20z%20cyberprzemoc%C4%85.pdf

 

                                                       Pomoc ofiarom cyberprzemocy

1.POROZMAWIAJ Z OFIARĄ

Wesprzyj ofiarę, pokaż jej, że zależy Ci na niej. Słuchaj, nie oceniaj. Dla ofiary cyberprzemocy sama świadomość, że jest osoba do której może się zwrócić, jest bardzo znacząca.

 2. NIE DZIAŁAJ POCHOPNIE

Zanim podejmiesz jakiekolwiek kroki, pamiętaj emocje są złym doradcą. Zareaguj stosownie do sytuacji –czasem wystarczy rozmowa a czasem pilna interwencja.

3. POSZUKAJ POMOCY U INNYCH

Pamiętaj, jako świadek masz moc, której ofiara cyberprzemocy nie posiada. Dzięki konkretnym działaniom możesz zatrzymać spiralę przemocy. Nie zgadzaj się na wszelkie zachowania o charakterze przemocowym. Gdy dowiesz się o planach upokorzenia lub skrzywdzenia kogoś – zareaguj, wyraź swój sprzeciw. Czasem zwrócenie uwagi agresorowi i pokazanie, że większość osób nie popiera go może zatrzymać cyberprzemoc. Im większa grupa osób pokaże swoją niezgodę tym takie działanie będzie skuteczniejsze. Zastanów się również kogo można jeszcze poprosić o pomoc. Powiadom, najlepiej rodziców lub zaufaną osobę dorosłą.

4. ZACHOWAJ DOWODY

Pomóż ofierze zachować dowody cyberprzemocy w postaci kopii, screenshota (zrzut ekranu) lub wydruków.

 5. ZGŁOŚ INCYDENT

Pomóż zablokować treści o charakterze cyberprzemocowym lub zgłoś je do administratora. Każde media społecznościowe mają centrum bezpieczeństwa, gdzie możesz zgłaszać takie przypadki. Warto też skorzystać z punktu pomocowego – telefonu zaufania 116 111. W przypadku natrafienia na nielegalne treści zgłoś sprawę do punktu kontaktowego dyzurnet@dyzurnet.pl

Źródło: https://www.saferinternet.pl/pliki/publikacje/Pomoc%20ofiarom%20cyberprzemocy.pdf

                

                   „Bezpieczeństwo dzieci i młodzieży online" dla nauczycieli                                                                   i rodziców”

Szanowni Państwo,

Zespół Polskiego Centrum Programu Safer Internet przygotowało dla Państwa serię czterech podcastów poświęconych najważniejszym zagadnieniom z zakresu bezpieczeństwa dzieci i młodzieży online.

Rozmowy ekspertów NASK oraz Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę poprowadzone przez dziennikarz radiowego Krystian Hanke, będą dla Państwa przydatną dawką wiedzy.

1.Cyberprzemoc i inne formy agresji w sieci.

Kiedy niewinny żart staje się hejtem? Jak reagować na agresję w internecie? Jak pomóc ofiarom cyberprzemocy?

kliknij aby wysłuchać

kliknij aby wysłuchać

kliknij aby wysłuchać

2. Problem nadużywania internetu.

Jak kontrolować czas, który dziecko spędza w sieci? W którym momencie powiedzieć stop? Jakie mogą być negatywne skutki nadużywania internetu i jak sobie z nimi radzić?

kliknij aby wysłuchać

kliknij aby wysłuchać

kliknij aby wysłuchać

3. Seksting i problem uwodzenia dzieci w internecie.

Czy zdajemy sobie sprawę z negatywnych konsekwencji, które ze sobą niesie? Jak rozmawiać z nastolatkiem o skutkach takich działań? Do kogo zwrócić się o pomoc?

kliknij aby wysłuchać

kliknij aby wysłuchać

kliknij aby wysłuchać

4. Szkodliwe treści w internecie.

Jak uchronić przed nimi nasze dzieci? Jakie treści są szkodliwe? Jak nauczyć dzieci bezpiecznie poruszać się po internecie i odpowiednio reagować na niebezpieczne materiały?

  kliknij aby wysłuchać

 kliknij aby wysłuchać

 kliknij aby wysłuchać

Źródło:

https://zsstargard.pl/2020/05/podcasty-bezpieczenstwo-dzieci-i-mlodziezy-online-dla-nauczycieli-i-rodzicow/

                                                                                                                              Pozdrawiam 

                                                                                                                              Monika Piwko-Bieniek

Dziecko w cyberprzestrzeni

Dziś do Internetu mają dostęp nawet małe dzieci, które bardzo szybko się uczą, są ufne i nie potrafią odróżniać co jest słuszne, a co nie. Dlatego ważne jest aby rodzice byli czujni i mieli świadomość zagrożeń takich zjawisk jak: seksting, grooming, stalking, cyberprzemoc.

 Materiały informacyjne dla rodziców:

1. Ustal z dzieckiem zasady korzystania z Internetu.

2. Udostępnij dziecku jedynie pozytywne i bezpieczne treści np. wykorzystując poniższe katalogi:

- Katalog bezpiecznych stron BeSt https://sieciaki.pl/best/

- Przeglądarka internetowa BeSt https://fdds.pl/bestapp/

- Katalog bezpiecznych aplikacji mobilnych BeStApp https://fdds.pl/bestapp/

3. Rozmawiaj z dzieckiem o jego doświadczeniach w sieci.

4. Skonfiguruj ustawienia bezpieczeństwa w urządzeniu (poniżej podpowiedź jak można to zrobić):

ü  telefon komórkowy, tablet https://www.youtube.com/watch?v=K8--mztOu9s

ü  smartphone https://www.youtube.com/watch?v=tj7XOimLugU

ü  komputer Windows 7 https://www.youtube.com/watch?v=8EVl2JT8bhY

5. Zainstaluj program do kontroli rodzicielskiej

ü  Beniamin (Windows XP/Vista/7/8/10) https://beniamin.pl/

ü  Norton Family (Windows, Android, iOS) https://family.norton.com/web/?ULang=pol

ü  Kaspersky SafeKids (Windows, Android, iOS) https://www.kaspersky.pl/safe-kids

ü  F-Secure SAFE (Windows, Android, iOS) https://www.f-secure.com/pl_PL/web/home_pl/safe

ü  Kids Place (Android) https://play.google.com/store/apps/details?id=com.kiddoware.kidsplace&hl=pl

Więcej informacji:

       Rodzice, którzy nie wiedzą, jak rozmawiać z dziećmi na temat bezpieczeństwa w sieci lub Ci, których dziecko miało kontakt ze szkodliwymi treściami i nie wiedzą jak na tę sytuację zareagować, mogą skorzystać z bezpłatnej linii 800 100 100 prowadzonej przez Fundację Dajemy Dzieciom Siłę.

Strony www:

ü  http://www.dzieckowsieci.pl

ü  https://sieciaki.pl

ü  https://www.cyfrowobezpieczni.pl

                                                                                                                           Pozdrawiam Monika Piwko-Bieniek

 

                                                                                           Dysleksja rozwojowa

1.Terminologia

Dysleksja rozwojowa - zespół specyficznych trudności w uczeniu się czytania i pisania, w uproszczonej formie dysleksja. Określenie - rozwojowa oznacza, że jej symptomy występują na każdym etapie rozwojowym, a opisane trudności nie pojawiają się nagle i występują od początku nauki szkolnej. Powinno się je dostrzec już w wieku przedszkolnym i wczesnym szkolnym, choć wówczas jeszcze zazwyczaj mówi się o ryzyku dysleksji. Określenie: specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu podkreśla, że występują one u dzieci o prawidłowej inteligencji.

Najczęściej stosuje się termin „dysleksja rozwojowa” dla określenia syndromu specyficznych trudności w uczeniu się czytania i pisania.

DYSLEKSJA - specyficzne trudności w czytaniu;

DYSORTOGRAFIA - specyficzne trudności z opanowaniem poprawnej pisowni (w tym błędy ortograficzne);

DYSGRAFIA - niski poziom graficzny pisma.

Z reguły mamy do czynienia z pewną konstelacją objawów, która jest uwarunkowana zaburzeniami określonych funkcji, co stanowi o danym typie dysleksji. Wyróżnia się ich wiele. Według H. Spionek i M. Bogdanowicz  wyróżnia się następujące typy:

•             dysleksja „wzrokowa" uwarunkowana zaburzeniami rozwoju funkcji wzrokowych i wzrokowo-    

               przestrzennych;

•             dysleksja słuchowa" uwarunkowana zaburzeniami rozwoju funkcji słuchowo-językowych,

•             dysleksja „mieszana" (wzrokowa i słuchowa);

•             dysleksja integracyjna" uwarunkowana zaburzeniami współdziałania funkcji

 

2. Dysleksja rozwojowa a inne przyczyny niepowodzeń w nauce czytania i pisania

Diagnozę dysleksji rozwojowej stawia się, gdy stwierdzono:

• prawidłowy rozwój umysłowy;
• opóźnienia w rozwoju funkcji słuchowo-językowych, wzrokowo-przestrzennych, ruchowych i integracji tych funkcji, które stanowią podstawę do wykształcenia się umiejętności czytania i pisania;
• wczesne występowanie trudności w nauce czytania i pisania;
• że trudności te są nasilone i długotrwałe oraz nie ustępują one po podjęciu terapii pedagogicznej.

 

Nie rozpoznaje się dysleksji rozwojowej, gdy trudności w czytaniu i pisaniu:

• są jedynie wynikiem złego funkcjonowania narządów zmysłu (niedosłuchem lub wadą wzroku);
• należą do zespołu symptomów inteligencji niższej niż przeciętna, upośledzenia umysłowego;
• są skutkiem schorzenia neurologicznego (mózgowe porażenie dziecięce, epilepsja);
• są wyłącznie wynikiem zaniedbania środowiskowego i błędów dydaktycznych.

Należy jednak dodać, że dysleksja niejednokrotnie współwystępuje z wadami wzroku, słuchu i zaniedbaniem środowiskowym. W tych przypadkach trudności dziecka są znacznie bardziej nasilone, niż gdyby były tylko spowodowane wadami wzroku i słuchu, zaś udzielenie pomocy, nawet niespecjalistycznej dawałoby bardzo szybką i trwałą poprawę.

 

                              Trudności w czytaniu i pisaniu

Niespecyficzne trudności	Specyficzne trudności Dysleksja rozwojowa
niepełnosprawność intelektualna   wada zmysłu                                    inteligencja niższa niż przeciętna	dysleksja                                                                                                                                                             - dysortografia                                                                                                         -  dysgrafia

                                                                     

3. Symptomy dysleksji rozwojowej

Objawy dysleksji charakterystyczne dla poszczególnych etapów rozwoju :

                                                                                  

SYMPTOMY RYZYKA DYSLEKSJI i DYSLEKSJI ROZWOJOWEJ

Wiek przedszkolny (3-5 lat)

	Obszar diagnozy	Objawy
1.	Sprawność ruchowa całego ciała	Dziecko słabo biega, ma trudności z utrzymaniem równowagi, jest niezdarne w ruchu , nie lubi zabaw ruchowych, z trudem uczy się jeździć na rowerku trzykołowym, hulajnodze.
2.	Sprawność ruchowa rąk	Trudności z samoobsługą: zapinaniem guzików, sznurowaniem butów, zabawami manipulacyjnymi takimi jak nawlekanie koralików; źle trzyma ołówek (naciska go za mocno lub za słabo).
3.	Koordynacja wzrokowo-ruchowa rozwój lateralizacji	Budowanie z klocków sprawia dziecku trudność, rysuje niechętnie i prymitywnie. Nie umie narysować: koła jako 3-latek, kwadratu i krzyża - jako 4-1atek, trójkąta - jako 5-1atek. Dziecko używa na zmianę raz jednej, raz drugiej ręki (np. podczas rysowania).
4.	Rozwój spostrzegania wzrokowego i pamięci wzrokowej	Trudności przejawiają się w formie: nieporadności w rysowaniu ( rysunki bogate treściowo, lecz prymitywne w formie) trudności w składaniu obrazków pociętych na części , puzzli, wykonywaniu układanek.
5.	Rozwój mowy	Nieprawidłowa artykulacja wielu głosek; trudności z wypowiadaniem złożonych wyrazów, budowaniem wypowiedzi, zapamiętywaniem nazw; wydłużony okres posługiwania się neologizmami; zniekształcanie nazw przez używanie niewłaściwych przedrostków. Dziecko ma trudności z zapamiętaniem krótkich piosenek, wierszyków.  Nie radzi sobie z wydzielaniem wraz z klaskaniem sylab ze słów, wskazywaniem rymujących się słów i tworzeniem rymowanek.

Źródło: M. Bogdanowicz, Ryzyko dysleksji. Problem i diagnozowanie.

    

Wiek 6-7 lat (kl. 0):

1.	Obszar diagnozy	Objawy
2.	Motoryka duża	Obniżona sprawność ruchowa min. dziecko słabo biega i skacze, ma trudności z wykonywaniem ćwiczeń równoważnych, ma trudności z uczeniem się jazdy na rowerze, hulajnodze, nartach.
3.	motoryka mała	Trudności z wykonywaniem precyzyjnych ruchów w zakresie samoobsługi, np. z zawiązywaniem sznurowadeł na kokardkę, używaniem widelca, nożyczek.
4.	Koordynacja wzrokowo-ruchowa	Trudności z rzucaniem i chwytaniem piłki. Nieprawidłowe układanie w palcach narzędzia do pisania; trudności z wzrokowo-                rysowaniem szlaczków, odtwarzaniem złożonych figur geometrycznych np. rysowaniem rombu
5.	Funkcje słuchowo-językowe	- Trudności z poprawnym używaniem wyrażeń przyimkowych, opisujących stosunki przestrzenne: nad—pod, za—przed, wewnątrz—na zewnątrz. - Wadliwa wymowa, częste przekręcanie trudnych wyrazów (przestawianie głosek i sylab, asymilacje głosek, np. sosa lub szosza), błędy gramatyczne. - Trudności z zapamiętywaniem wiersza, piosenki, więcej niż jednego polecenia w tym samym czasie; trudność z zapamiętywaniem nazw, mylenie nazw zbliżonych fonetycznie; trudność z zapamiętywaniem materiału uszeregowanego w serie i sekwencje, jak nazwy dni tygodnia, pór roku, kolejnych posiłków i szeregi 4-cyfrowe. -Trudności w różnicowaniu głosek podobnych (np. z—s, b—p, k—g, czyli zaburzenia słuchu fonemowego); trudności z wydzielaniem sylab i głosek ze słów, ich syntetyzowaniem (zaburzenia analizy i syntezy głoskowej i sylabowej) oraz manipulowaniem ze strukturą fonologiczną słów (np. trudności z wykonaniem poleceń typu: odszukaj słowa ukryte w nazwie „lewkonia”, wymyśl rym do słowa „kotek”, o czym myślę: Baba . .aga).
6.	Funkcje wzrokowe	Trudności z wyróżnianiem elementów  z całości, a także z ich wzrokowe syntetyzowaniem w całość, na przykład podczas budowania konstrukcji z klocków lego, układana mozaiki - według wzoru; trudności z wyodrębnianiem szczegółów różniących dwa obrazki, z odróżnianiem kształtów podobnych (np. figur geometrycznych, liter m—n, l—t--4) lub identycznych, lecz inaczej położonych w przestrzeni (np. liter p—b--d).
7.	Lateralizacja	Opóźnienie rozwoju lateralizacji: mimo prób ustalenia ręki dominującej dziecko nadal jest oburęczne.
8.	Orientacja w schemacie ciała i przestrzeni	Opóźnienie orientacji w schemacie ciała i przestrzeni:           dziecko ma trudności z określeniem swoich części ciała, gdy określa je terminami: prawe—lewe (np. prawa i lewa ręka, noga itp.). Nie urnie wskazać kierunku na prawo i na lewo od siebie (np. droga na prawo).
9.	Orientacja w czasie	Trudności w orientacji w czasie, np. z określaniem pory roku, dnia, godziny na zegarze.
10	Czytanie	Trudności w nauce czytania (np. dziecko czyta bardzo wolno; najczęściej głoskuje i nie zawsze dokonuje poprawnej wtórnej syntezy, przekręca.
11.	Pierwsze próby pisania	Przy pierwszych próbach pisania – częste pisanie liter i cyfr zwierciadlanie oraz odwzorowywanie wyrazów przez zapisywanie ich od strony prawej do lewej.

Źródło: M. Bogdanowicz, Ryzyko dysleksji. Problem i diagnozowanie.

Wiek 7-10 lat (kl. I-III):

1.	Obszar diagnozy	Objawy
2.	Motoryka duża	Mała sprawność ruchowa całego ciała: dziecko ma trudności z nauczeniem się jazdy na dwukołowym rowerze, wrotkach, łyżwach, nartach oraz niechętnie uczestniczy w zabawach ruchowych i lekcjach wf, np. może mieć trudności z wykonaniem układów gimnastycznych.
3.	Motoryka mała	Obniżona sprawność ruchowa rąk: nieopanowane w pełni czynności samoobsługowe związane z ubieraniem się, myciem i jedzeniem; Trudności z używaniem nożyczek.
4.	Koordynacja wzrokowo-ruchowa	Trudności z rzucaniem piłki do celu i chwytaniem. Dziecko brzydko i niechętnie rysuje, pisze, nie mieści się w liniaturze, zagina „ośle uszy", zbyt mocno przyciska ołówek, długopis, ręka szybko się męczy, pisze wolno. Trudności z rysowaniem szlaczków, odtwarzaniem złożonych figur geometrycznych.
5.	Funkcje słuchowo-językowe	Trudności z zapamiętywaniem (np. tabliczki mnożenia, wierszy), szczególnie sekwencji (np. nazwy miesięcy, litery w alfabecie). Wadliwa wymowa, przekręcanie złożonych wyrazów, używanie sformułowań niepoprawnych pod względem gramatycznym. Trudności z poprawnym używaniem wyrażeń przyimkowych, opisujących stosunki przestrzenne: nad—pod, za—przed, wewnątrz—na zewnątrz. Wadliwa wymowa, częste przekręcanie trudnych wyrazów (przestawianie głosek i sylab, asymilacje głosek, np. sosa lub szosza), błędy gramatyczne. Trudności z pamięcią fonologiczną, sekwencyjną: zapamiętywaniem wiersza, piosenki, więcej niż jednego polecenia w tym samym czasie; trudność z zapamiętywaniem nazw, mylenie nazw zbliżonych fonetycznie; trudność z zapamiętywaniem materiału uszeregowanego w serie i sekwencje, jak nazwy dni tygodnia, pór roku, nazwy miesięcy. Trudności z nazywaniem i zapamiętaniem liter alfabetu, cyfr, powtarzaniem z pamięci szeregu słów oraz szeregów cyfrowych (złożonych z pięciu cyfr). Trudności z szybkim wymienianiem nazw np. wszystkich znanych owoców, szeregu słów. Wolne tempo nazywania szeregu prostych obrazków. Trudności z zapamiętaniem tabliczki mnożenia.
6.	Funkcje wzrokowe	Trudności z wyróżnianiem elementów z całości, a także z ich syntetyzowaniem w całość, na przykład podczas układania mozaiki według wzoru; trudności z wyodrębnianiem szczegółów różniących dwa obrazki, z odróżnianiem kształtów podobnych (np. figur geometrycznych, liter m—n, i—t—ł) lub identycznych, lecz inaczej położonych w przestrzeni (np. liter p—b—d).
7.	Lateralizacja	Utrzymująca się oburęczność.
8.	Orientacja w schemacie ciała i przestrzeni	Trudność z jednoczesnym wskazywaniem na sobie części ciała określanie ich terminami: prawe- lewe. Trudności z określeniem położenia przedmiotów względem siebie. Pisanie liter i cyfr zwierciadlanie i/lub zapisywanie wyrazów od strony prawej do lewej.
9.	Orientacja w czasie	Trudności w orientacji w czasie, np. z określaniem pory roku, dnia, na zegarze
10	Czytanie	Trudności w czytaniu: - wolne tempo, prymitywna technika (głoskowanie lub sylabizowanie z wtórną syntezą słowa), ale mało błędów; - bardzo szybko czyta, lecz popełnia przy tym wiele błędów; - niewłaściwe i słabe rozumienie przeczytanego tekstu.
11.	Pisanie	Trudności z opanowaniem poprawnej pisowni związane z opóźnieniem rozwoju spostrzegania wzrokowego i pamięci wzrokowej: trudność z zapamiętaniem kształtu rzadziej występujących liter, o skomplikowanej strukturze (F. H, L, G); mylenie liter podobnych pod względem kształtu: i—t---ł, m—n; mylenie liter identycznych, lecz inaczej położonych w przestrzeni: p—b—d; popełnianie błędów podczas przepisywania tekstów.  Trudności z opanowaniem poprawnej pisowni związane z opóźnieniem rozwoju spostrzegania słuchowego dźwięków mowy oraz opóźnieniem pamięci słuchowej i mowy: mylenie liter odpowiadających głoskom podobnym fonetycznie (np. głoski z—s, w—f, d—t, k—g), trudności z zapisywaniem zmiękczeń. mylenie głosek i—j. głosek nosowych ą—om, e-e n, nagminne opuszczanie, dodawanie, przestawianie, podwajanie liter i sylab; pisanie wyrazów bezsensownych; bardzo nasilone trudności - podczas pisania ze słuchu (dyktanda).

Źródło: M. Bogdanowicz, Ryzyko dysleksji. Problem i diagnozowanie.

 

Wiek szkolny – powyżej 10 r. ż. (od klasy IV)

	Obszar diagnozy	Objawy
	Motoryka duża	Obniżona sprawność ruchowa całego ciała: uczeń ma trudności z nauczeniem się jazdy na wrotkach, łyżwach, nartach oraz niechętnie uczestniczy w zabawach ruchowych i lekcjach w-f, np. może mieć trudności z wykonaniem ćwiczeń równoważnych, układów tanecznych jak i gimnastycznych.
	Motoryka mała	Obniżona sprawność ruchowa rąk: trudności z wykonywaniem precyzyjnych ruchów w czasie zajęć szkolnych np. podczas sklejania modeli, rysowania schematów.
	Koordynacja Wzrokowo-ruchowa	Trudności z rzucaniem do celu i chwytaniem. Uczeń brzydko i niechętnie rysuje, pisze mało czytelnie, zbyt mocno przyciska ołówek, długopis, ręka szybko się męczy, nie nadąża przepisywać tekst z tablicy, nie nadąża z wykonaniem prac pisemnych podczas sprawdzianów.
	Funkcje słuchowo-językowe	Używanie niepoprawnych sformułowań pod względem gramatycznym. Trudności z poprawnym używaniem wyrażeń przyimkowych, opisujących stosunki przestrzenne: nad–pod, za–przed, wewnątrz–na zewnątrz. Trudności z różnicowaniem podobnych głosek (z–s, b–p), myli wyrazy zbliżone fonetycznie. Trudności w operowaniu na cząstkach fonologicznych. Trudności z językami obcymi: problemy z zapamiętywaniem słówek, prawidłową wymową. Trudności ze słuchaniem i z zapamiętywaniem instrukcji, poleceń, na przykład uczeń nie umie zapamiętać polecenia dłuższego lub bardziej złożonego, myli jego sens; Trudności z szybkim przypominaniem sobie nazw, nazwisk, z właściwym używaniem wyrazów w odpowiednim znaczeniu, na przykład pomimo bogatego słownictwa uczeń ma trudność z przypominaniem znanych sobie nazw, wykazuje niepewność (wahanie, niezdecydowanie) w stosowaniu odpowiedniego wyrazu.
	Funkcje wzrokowe	Trudności w przedmiotach szkolnych wymagających dobrej percepcji wzrokowej, spostrzegania przestrzeni i pamięci wzrokowej: przyroda–zła orientacja na mapie; geometria – błędne rysunki i obliczenia; rysunek uproszczony, schematyczny. A ponadto obserwuje się: - mylenie znaków i symboli matematycznych takich jak „+” i „x”,znaki mniejszości i większości; - problemy z figurami geometrycznymi (np. z dostrzeganiem figur w układach przestrzennych); - trudności z interpretacją symboli i odczytywaniem tabel; - mylenie kierunków lewo–prawo, góra–dół; - trudności w starannym i prawidłowym zapisywaniu cyfr w odpowiednich kolumnach;
	Orientacja w przestrzeni i w czasie	Zła orientacja na mapie, mylenie kierunków w przestrzeni. Odczytywanie liczb od prawej do lewej, Trudności z zapamiętywaniem terminów, dat w życiu codziennym. Problemy z określeniem chronologii zdarzeń, datowaniem wydarzeń np. historycznych oraz z zapamiętywaniem dat.
	Pamięć i uwaga	Pamięć: - ograniczona pamięć krótkoterminowa, co sprawia, że uczenie się faktów jest trudne; - trudności w zapamiętywaniu definicji, słownictwa i list, wykazów, spisów (np. kolejność cyfr w numerze telefonicznym, lista zakupów); - trudności w formułowaniu następstwa myśli w mowie, planowaniu i pisaniu wypracowań; - przy udzielaniu odpowiedzi lub w swobodnych wypowiedziach pojawiają się trudności z odnalezieniu właściwego słowa; - trudności w natychmiastowym odpowiadaniu na pytania; - wolniejsze automatyzowanie się procesu uczenia się – nabywania umiejętności, sprawności; - trudności w pamięciowym opanowaniu tabliczki mnożenia, alfabetu; - trudności w zapamiętywaniu kolejności wykonywania czynności, na przykład układu gimnastycznego; - trudności z zapamiętywaniem: wierszy, terminów; - przekręcanie nazwisk i nazw. Uwaga: - trudności ze skupieniem uwagi przez dłuższy czas, - w sytuacji stresu liczne błędy podczas pisania, które uczeń potrafi dostrzec dopiero po pewnym czasie, gdy skupi uwagę; - trudności w robieniu więcej niż jednej rzeczy w danym czasie; - nienadążanie w sytuacjach takich jak egzamin, test, klasówka.
	Czytanie	Trudności w czytaniu: - opóźnione tempo opanowania czytania w stosunku do rówieśników i dzieci o tym samym poziomie inteligencji; - czytanie wolne, niedokładne i niepłynne; - czytanie poprawne pod względem „technicznym”, ale bez zrozumienia; - czytanie na głos bardzo nieporadne (powolne, liczne błędy, brak poprawnej intonacji, słabe rozumienie tekstu), wywołuje silny lęk; - mylne odczytywanie wyrazów o podobnej budowie w języku ojczystym i obcym (np.: owoce – owce, parents – partners); - odczytywanie wyrazów od tyłu (zwłaszcza krótkich wyrazów: od –do); - niechęć do czytania;
	Pisanie	Pisanie – poprawność ortograficzna (w języku ojczystym i obcym) - zapisywanie wyrazu w różny sposób w tej samej pracy pisemnej; - opuszczanie, dodawanie i przestawianie liter w wyrazach; - opuszczanie, podwajanie sylab lub wyrazów; - mylenie liter podobnych, na przykład: b-d-p-g, w-m-n-u, l-t-ł. Pisanie – tworzenie tekstu: - trudności z pisaniem wypracowań, bardzo wolne tempo tworzenia zdań i tekstu, który zazwyczaj liczy od kilku do kilkunastu zdań; - trudności w poprawnym stosowaniu wyrazów; - niezbyt liczne błędy gramatyczne; - trudności z pisaniem w języku obcym, pomimo że język mówiony może nie sprawiać żadnych problemów; - trudności ze zmianą stylu pisania (sporządzania notatek), aby dostosować się do wymagań różnych nauczycieli. Pisanie – kaligrafia: - odręczne pismo jest nierówne, niestaranne, mało czytelne; - pisanie może być dla ucznia czynnością żmudną, mozolną, wymagającą wielkiego wkładu wysiłku i pracowitości; - wolne tempo pisania; - szybkie męczenie się ręki; - zbyt wolne przepisywanie z tablicy – dziecko nie nadąża z przepisywaniem, stąd braki w notatkach z lekcji (brakujące wyrazy lub całe linijki tekstu); - trudności w szybkim sporządzaniu notatek podczas wykładu, gdyż dziecko nie potrafi słuchać i pisać jednocześnie.

Źródło: M. Bogdanowicz, Ryzyko dysleksji. Problem i diagnozowanie.

Źródło: M. Bogdanowicz, A. Bućko, R. Czabaj; Modelowy system profilaktyki i pomocy psychologiczno-pedagogicznej uczniom z dysleksją, OPERON, Gdynia 2008.

                                                                                                                                                                                  Serdecznie pozdrawiam 

                                                                                                                                                                                    Monika Piwko-Bieniek

 

 

Jak pomóc dziecku
w odrabianiu zadań domowych?

Czasami bywa, że odrabianie zadanych lekcji jest bardzo kłopotliwe i stresujące nie tylko dla uczniów, ale również ich rodziców. Właściwe postępowanie wobec dzieci w pierwszych klasach szkoły podstawowej sprzyja wypracowaniu prawidłowych nawyków i postaw wobec szkolnych obowiązków.

 Zapraszam Państwa do oglądnięcia prezentacji na dany temat.

https://youtu.be/QfyHGdh40Ds

Serdecznie pozdrawiam

Monika Piwko-Bieniek

Szanowni Rodzice

Pamiętajmy, że jacy jesteśmy wobec dziecka, taki stanowimy wzorzec jego postępowania,

 dlatego najważniejsze jest stworzenie odpowiedniego otoczenia i wdrożenie kilku prostych

 zasad, które zawarła w swoim tekście Dorothy Law Nolte.

 

Dzieci uczą się tego, czego doświadczają

Dziecko krytykowane – uczy się potępiać.

Dziecko otoczone wrogością – uczy się agresji.

Dziecko żyjące w strachu – uczy się lękliwości.

Dziecko doświadczające litości – uczy się rozczulać nad sobą.

Dziecko wyśmiewane – uczy się nieśmiałości.

Dziecko otoczone zazdrością – uczy się zawiści.

Dziecko zawstydzane – uczy się poczucia winy.

Dziecko zachęcane – uczy się wiary w siebie.

Dziecko otoczone wyrozumiałością – uczy się cierpliwości.

Dziecko chwalone – uczy się wdzięczności.

Dziecko akceptowane – uczy się kochać.

Dziecko otoczone aprobatą – uczy się lubić siebie.

Dziecko darzone uznaniem – uczy się, że dobrze mieć cel.

Dziecko żyjące w otoczeniu, które potrafi się dzielić – uczy się hojności.

Dziecko traktowane uczciwie – uczy się prawdy i sprawiedliwości.

Dziecko żyjące w poczuciu bezpieczeństwa – uczy się ufności.

Dziecko otoczone przyjaźnią – uczy się radości życia.

Jeżeli żyjesz w spokoju, Twoje dziecko będzie żyło w spokoju ducha. W jakim

otoczeniu żyje Twoje dziecko?

 

Źródło: G. Dryden, J. Vos, Rewolucja w uczeniu

                                                                                                                               Serdecznie pozdrawiam

                                                                                                                                Monika Piwko-Bieniek

Co zamiast krzyku – Jak mówić do dziecka, aby nas słuchało?

Wyobraźmy sobie sytuację kiedy nasze trzyletnie dziecko widzi regał z zabawkami lub słodyczami i woła, by  kupić lalkę  czy samochodzik, lizaka. Dla nas rodziców jest to ty kolejna zabawka. Jednak nasza pociecha chciałaby mieć właśnie tą zabawkę. Naszym argument to taki, iż na kolejną lalę, czy samochodzik nie ma już miejsca. Nie dociera do malucha i próby odsunięcia nowego zakupu w czasie tylko zaognia sytuację. Dziecko nie chce z nami współpracować, popłakuje lub rzuca się na podłogę i krzyczy, że chcę np. misia, lalkę, autko. Rodzic czuje, że traci kontrolę ponieważ nie chciał kupować kolejnej zabawki, ale robi to aby ratować sytuację. Całej sytuacji przyglądają się dodatkowo inni, dając nam do zrozumienia, że nasze dziecko jest źle wychowane, albo że jesteśmy złymi rodzicami. Kiedy nie dajemy rady sami podnosimy ton głosu i zaczynamy krzyczeć na dziecko: „Wstań z podłogi i wychodzimy!!”. Krzyk niestety nie pomaga więc ratujemy się ucieczką ze sklepu, żeby w końcu uspokoić dziecko i siebie.

Co z tym krzykiem?  Rodzice krzyczą ponieważ nie radzą sobie z daną sytuacją, czują frustrację i bezradność ponieważ nie potrafią w inny sposób skłonić dziecka do pożądanego zachowania.

A czemu dzieci krzyczą?  Krzyk dziecka to test rodzica, sprawdzanie granic na ile rodzice pozwolą zachować się tak, jak ono chce. To również naturalny sposób odreagowania emocji jakie przeżywa mały człowiek, a z którymi jeszcze nie potrafi sobie radzić. Pamiętajmy „buntowi dwulatka” będzie towarzyszył krzyk i płacz – nie da się tego uniknąć.

Kiedy dorosły krzyczy organizm dziecka zaczyna produkować zwiększone ilości kortyzolu tzw. „hormonu stresu” przez, co  zachowuje się jeszcze gorzej. Częsta komunikacja krzykiem w sytuacjach stresowych może doprowadzić, do zachwiania poczucia wartości u dziecka. Dzieci naśladują nas oraz identyfikują się z rodzicami, dlatego pamiętajmy chwalmy je i doceniajmy. To motywuje je, by zachowywały się  mądrze i roztropnie. Ciągły krzyk  na dziecko demotywuje je i powoduje strach oraz bywa, że czują się one upokorzone. Maluchy  uczą się, że w sytuacji konfrontacji z rodzicem są z góry na przegranej pozycji. Niektóre z dzieci podporządkowują się dorosłemu i muszą radzić sobie z trudnymi uczuciami jakie noszą w sobie. Sytuacja ta powoduje, że często zaczynają być agresywne w stosunku do słabszych. Dzieci są bystre i  szybko zauważają nasze słabe punkty, widzą, że dorośli od razu reagują . Potrafią odgrywać się na rodzicach poprzez tupanie , rzucanie zabawkami, albo krzyczą że nas nie lubią, nie kochają. Będą  tak długo prowokowały rodzica, aż dorosły spróbuje je uciszyć, godząc się na żądania „małego terrorysty” albo sięgając po ostateczne rozwiązanie – kary fizyczne potęgujące spiralę niezrozumienia i są krzywdzące dla dziecka .

Wiele  badań pokazuje że osoby, na które w dzieciństwie podnoszono głos, w stosunku do swoich dzieci zachowują się tak samo, powielają znany im wzór zachowania. Dzieci powielają nasze schematy zachowań, są naszym lustrzanym odbiciem.

Człowiek, który nieustannie doświadcza krzyku w pewnym momencie podświadomie uruchamia mechanizmy obronne, min. staje się „głuchy” na krzyk.

Aby  w przyszłości zapobiec takiej reakcji ważne jest podjęcie kilku kroków.

Co można zrobić by pomóc sobie i dziecku przetrwać bez krzyku?

1.Rutyna

Wprowadzić system rutynowy, polegający na powtarzaniu codziennie tych samych  czynności. Dzięki tej metodzie dzieci czują się bezpiecznie, ponieważ znają codzienny plan , są go w stanie przewidzieć i wiedzą, jakie czynności po kolei następują i rozumieją to. Wprowadzanie zasad: kolacja, następnie kąpiel, a potem czytanie bajki, którą pociecha sama wybierze. Konsekwentnie wprowadzana rutyna spowoduje, iż dziecko przyzwyczai się i będzie mu łatwiej funkcjonować. Oczywiście będą absorbować rodziców innymi czynnościami, będą  marudzić, płakać mimo to gdy będziemy trzymać się ustalonego planu odniesiemy zamierzony cel.

2. Znaleźć odpowiedź na pytanie, co tak na prawdę wyprowadziło nas  z równowagi

Dobrze jest przez chwilę zastanowić się  nad przyczyną naszej frustracji. Nie jest to łatwe, ale skuteczne. Jeżeli zastanowimy się, że nasz niepokój może być wywołany nie tylko zachowaniem dziecka, ale i również naszym przemęczeniem warto więc się uspokoić. Chwilę odpocząć, coś zjeść, czy umówić się z kimś bliskim z rodziny, czy znajomym.

3. Szept

Kiedy, dziecko pokazuje, jak bardzo jest niezadowolone i nie chce nas słuchać, można zacząć mówić szeptem. To spowoduje, iż zaciekawimy tym malucha i będzie próbował usłyszeć, co mówimy, dlatego  sam się uspokoić. Gdy poprosi nas o powtórzenie tego, co powiedzieliśmy, podniesiemy ton, ale wciąż niech to będzie szept.

4.Chwila przerwy – krok w tył

Szept jednak nie zadziałał i rodzic nie akceptuje zachowania  dziecka, wtedy rodzic powinien wykonać tzw. krok w tył, aby rozładować stres i zdenerwowanie. Zajęcie miejsca  w  fotelu, chwilowe oddalenie się pozostawiając dziecko np. w kojcu, w przyjaznym otoczeniu, pozbawionym niebezpiecznych przedmiotów , w bezpiecznym otoczeniu , da nam to na chwilę do odreagowania. Czas, w którym rodzic  chwilowo „wychodzi” z kontaktu z dzieckiem powinien wykorzystać na to, by się uspokoić. Pomocne może być: policzenie do dwudziestu, wypicie szklanki zimnej wody. Gdy zastosowane metody zadziałają i rodzic się uspokoi, powinien wrócić i zaopiekować się dzieckiem. Warto  po zaistniałej sytuacji  porozmawiać z dzieckiem i opisać co się stało oraz  powód jego zachowanie. Towarzyszenie dziecku w przeżywanych emocjach uczy, że można być zdenerwowanym, można się złościć oraz nauczy radzenia sobie z emocjami. Jest to czas tworzenia relacji miedzy dorosłym a maluchem. Jest to ważne, aby w  późniejszym wieku nasze dzieci dzieliły się ze swoimi problemami i troskami oraz radościami, w ten sposób budują swoje poczucie wartości.

5. Ujście – wentyl bezpieczeństwa

Dobrze jest się odprężyć i naprać dystansu do stresującej sytuacji. Takim miejscem  jest np. ulubiony fotel lub czytanie gazety, książki, aby odreagowanie  od niegrzecznego dziecka.

6. Złość nie jest „zła”

Ważne, żeby nasze dziecko dowiedziało się od nas, czym jest złość,  dlaczego czasem się złościmy oraz jak można pokazywać, że jestem „zezłoszczony”. Taką rozmowę można oprzeć opowieścią o innych emocjach tj. radości, smutku. Możecie z pociechą wspólnie narysować „mapę emocji” – miny i zachowania, które pokazują, kiedy człowiek jest smutny, radosny, rozzłoszczony. Można potem odwoływać się do rysunków, kiedy dziecko będzie zachowywało się inaczej, niż ustaliliście.

7. Wskazówki i drogowskazy

Komunikaty przekazywane dziecku, powinny być krótkie i zrozumiał. Nie rozwlekaj wypowiedzi  i nie krzycz: nie zjadłeś obiadu,  możesz zapomnieć  o deserze tylko  jasno sprecyzuj wypowiedź np. teraz nie będzie deseru. Jasno wyznacz granice. Podobnie, jak opracowaliście „mapę emocji”, stwórzcie plan dnia, który pozwoli Tobie i Twojemu dziecku wprowadzić rutynę, dzięki czemu dziecko będzie wiedziało, jakie są np. zasady jedzenia smakołyków.

8.Czułość i bliskość

Okazując dziecku czułość, akceptację. Dzieci  wspierane chętniej współpracuje od tych, które  nie mają wsparcia. Dlatego  tak ważne jest, by czuły się kochane i ważne. Dziecko również powinno być partnerem do rozmowy, o czym my rodzice zapominamy. Maluch współpracuje chętniej z  dorosłym, który jest gotowy by wysłuchać, go w trudnych chwilach. Rzadziej się buntuje i lepiej rozumie zasady, jakie wcześniej z nim ustaliliśmy.

Netografia:

https://fdds.pl/baza_wiedzy/zamiast-krzyku-mowic-dziecka-aby-nas-sluchalo/

red. Monika Piwko-Bieniek

Wskazówki dla rodziców dotyczące bezpiecznego korzystania ich dzieci z internetu

1. Pamiętaj, że pozytywne strony internetu przeważają nad jego negatywnymi stronami. Internet jest doskonałym źródłem wiedzy, jak również dostarczycielem rozrywki. Pozwól swojemu dziecku w świadomy i bezpieczny sposób w pełni korzystać z oferowanego przez sieć bogactwa.
2. Odkrywaj internet razem z dzieckiem.. Odkrywajcie wspólnie jego zasoby internetu. Spróbujcie znaleźć strony, które mogą zainteresować Wasze pociechy, a następnie zróbcie listę przyjaznych im stron.
3. Naucz dziecko podstawowych zasad bezpieczeństwa w internecie. Uczul dziecko na niebezpieczeństwa związane z nawiązywaniem nowych sieciowych znajomości. Podkreśl, że nie można ufać osobom poznanym w internecie ani też wierzyć we wszystko, co o sobie mówią. Ostrzeż dziecko przed ludźmi, którzy mogą chcieć zrobić mu krzywdę. Rozmawiaj z nim o zagrożeniach czyhających w internecie i sposobach ich unikania.
4. Rozmawiaj z dziećmi o ryzyku umawiania się na spotkania z osobami poznanymi w sieci. Dorośli powinni zrozumieć, że dzięki internetowi dzieci mogą nawiązywać przyjaźnie. Jednakże spotykanie się        z nieznajomymi poznanymi w ten sposób może okazać się bardzo niebezpieczne. Dzieci muszą mieć świadomość, że mogą spotykać się z nieznajomymi wyłącznie w towarzystwie przyjaciół, dorosłych i zawsze po uzyskanej zgodzie rodziców.
5. Naucz swoje dziecko ostrożności przy podawaniu swoich prywatnych danych. Dostęp do wielu stron internetowych przeznaczonych dla najmłodszych wymaga podania prywatnych danych. Ważne jest, aby dziecko wiedziało, że podając takie informacje, zawsze musi zapytać o zgodę swoich rodziców. Dziecko powinno zdawać sobie sprawę z niebezpieczeństw, jakie może nieść podanie swoich danych osobowych. Ustal z nim, żeby nigdy nie podawało przypadkowym osobom swojego adresu i numeru telefonu.
6. Naucz dziecko krytycznego podejścia do informacji przeczytanych w sieci. Wiele dzieci używa internetu aby rozwijać swoje zainteresowania i poszerzania wiedzy potrzebnej w szkole. Młodzi internauci powinni być jednak świadomi, że nie wszystkie znalezione w sieci informacje są wiarygodne. Naucz dziecko, że trzeba weryfikować znalezione w internecie treści, korzystając z innych dostępnych źródeł (encyklopedie, książki, słowniki).
7. Bądź wyrozumiały dla swojego dziecka. Często zdarza się, że dzieci przypadkowo znajdują się na stronach adresowanych do dorosłych. Bywa, że w obawie przed karą boją się do tego przyznać. Ważne jest, żeby dziecko Ci ufało i mówiło o tego typu sytuacjach, by wiedziało, że zawsze, kiedy poczuje się niezręcznie, coś je zawstydzi lub przestraszy, może się do Ciebie zwrócić.
8. Zgłaszaj nielegalne i szkodliwe treści. Wszyscy musimy wziąć odpowiedzialność za niewłaściwe czy nielegalne treści w internecie. Nasze działania w tym względzie pomogą likwidować np. zjawisko pornografii dziecięcej szerzące się przy użyciu stron internetowych, chatów, e-maila itp. Sposoby zgłaszania niewłaściwych treści i zagrożeń zostały szczegółowo opisane w dalszej części książki.
9. Zapoznaj dziecko z netykietą — Kodeksem Dobrego Zachowania w Internecie. Przypominaj dzieciom     o zasadach dobrego wychowania. W każdej dziedzinie naszego życia, podobnie więc i w internecie, takie reguły obowiązują: powinno się być miłym, używać odpowiedniego słownictwa itp. (zasady netykiety znajdą Państwo na stronie http://www.sieciaki.pl).
10. Poznaj sposoby, w jakie z internetu korzysta Twoje dziecko. Przyjrzyj się, jak Twoje dziecko korzysta          z internetu, jakie strony lubi oglądać i jak zachowuje się w sieci. Staraj się poznać tych, z którymi dziecko koresponduje za pośrednictwem internetu. Ustalcie zasady korzystania z sieci oraz sposoby postępowania w razie nietypowych sytuacji.
11. Do ograniczenia niebezpiecznych treści używaj specjalnego oprogramowania. Dzięki temu będziesz mógł np. pozwolić dziecku na swobodne korzystanie ze stron WWW,     a w przypadku gdy któraś z nich będzie nośnikiem niebezpiecznych treści, zostanie natychmiast zablokowana. Opisane metody pozwalają również na blokowanie wybranych programów, gier i usług sieciowych.
12. Interesuj się przeglądanymi przez dziecko stronami, ulubionymi grami oraz usługami sieciowymi, np. czatami, komunikatorami, blogami czy serwisami społecznościowymi. Warto również pomyśleć o tym, aby wspólnie z dzieckiem używać jednego rodzinnego adresu e-mail. Dzięki temu będziesz miał dodatkową kontrolę nad tym, co robi Twoja pociecha.

Źródło:

Wskazania, które zostały opracowane i udostępnione przez Fundację Dzieci Niczyje w ramach akcji „Dziecko w sieci” — http://www.dzieckowsieci.pl

 

Serdecznie Pozdrawiam

 Monika Piwko-Bieniek

                                                          Wsparcie psychologiczne w czasie pandemii

Szanowni Rodzice Narodowy Fundusz Zdrowia wraz z psychoterapeutą Panią Dorotą Mintą, która pomaga radzić sobie z trudnościami pojawiającymi się w obliczu kryzysu oraz chorobami przewlekłymi proponuje Państwu cykl 10 minutowych publikacji internetowych pt.:

1.       Lęk - co zrobić, by Tobą nie zawładnął?

 https://www.youtube.com/watch?v=EosRWx9YtZk

2.       Izoluj się pozostając w kontakcie z innymi

https://www.youtube.com/watch?v=oGuM_fiplGE

3.       Kontrola - jak jej nie stracić?

https://www.youtube.com/watch?v=_51sBuqhllk

4.       Konflikty w rodzinie - jak do nich nie dopuścić?

https://www.youtube.com/watch?v=TfpFjgQc8J0

5.       Obniżenie nastroju - zrób nowy plan

https://www.youtube.com/watch?v=9BRMok-E6bQ

6.       Lęk przed utratą pracy - jak sobie z nim poradzić? https://www.youtube.com/watch?v=fCR0AKFMzjo

7.       Techniki relaksacji - jak się zregenerować? https://www.youtube.com/watch?v=0b3Fw2R1pVs

8.       Społeczna odpowiedzialność - myśl o innych https://www.youtube.com/watch?v=CXmkOcEsYGU

9.       Zespół stresu pourazowego - jak zadbać o swoją przyszłość? https://www.youtube.com/watch?v=1N_LK4BlaZQ&t=7s

10.   Ruch to zdrowie, ale pamiętaj o bezpieczeństwie https://www.youtube.com/watch?v=iFKyPEsBX9w

                                                                                                                                                              Serdecznie pozdrawiam 

                                                                                                                                                                Monika Piwko-Bieniek

                 Rady dla rodziców dzieci korzystających z komputera (według pedagoga Andrei Braun):

·         Do czasu ukończenia szkoły podstawowej dzieci nie potrzebują w pokoju własnego komputera — w ten sposób rodzice lepiej nadzorują korzystanie z komputera rodzinnego.

·         Nieodpowiednie jest korzystanie z komputera przez dzieci przed ukończeniem 4 roku życia.

·         Rodzice dzieci w wieku przedszkolnym powinni uczestniczyć w wyborze i instalacji programów edukacyjnych, gier czy też aplikacji do korzystania z poszczególnych usług sieciowych. Podczas wspólnych sesji rodzice powinni wspierać dziecko i wyjaśniać mu, do czego dany program służy i jak z niego korzystać. Mogą sprawdzić, czy program odpowiada zasobom wiedzy dziecka.

·         Wybierając programy dla dzieci, rodzice powinni zawsze zwracać uwagę na podaną propozycję wiekową.

·         W celu ograniczenia czasu przeznaczonego na zabawę i naukę można w przypadku starszych dzieci nastawić budzik służący jako sygnał akustyczny lub sięgnąć po specjalne programy do kontroli rodzicielskiej.

·         Czas spędzany codziennie przy komputerze nie powinien przekraczać:

dla dzieci w wieku przedszkolnym: 20 – 30 minut,

dla dzieci w wieku szkolnym: 1 godziny,

dla dzieci od 12. roku życia: 1,5 godziny.

·         Odległość oczu Waszego dziecka od ekranu powinna wynosić 80 cm.

·         Dzieci nie powinny w ogóle dotykać ekranu monitora.

·         Dzieci powyżej 7 – 8. roku życia mogą korzystać z internetu pod nadzorem rodziców.

·         Dla dzieci mających problemy dysgraficzne (brzydkie pismo) interesujące może być pisanie na komputerze referatów, wypracowań, listów — wielu nauczycieli jest zwolennikami takiej działalności.

·         Jeśli dziecko codziennie ogląda telewizję i korzysta z komputera, czas przeznaczony na te czynności ogółem nie powinien przekraczać:

- dla przedszkolaka: 0,5 godziny,

- dla dziecka w szkole podstawowej: 1,5 – 2 godziny.

Bibliografia:

Bartosz Danowski, Alicja Krupińska „Dziecko w sieci”

                                                                                                                                                   Serdecznie pozdrawiam 

                                                                                                                                                       Monika Piwko-Bieniek

                                                                          Szanowni Państwo i Uczniowie!

Poniżej przesyłam Wam wskazówki, jak najskuteczniej wykorzystać ten nietypowy czas.

 Utrzymaj szkolny tryb dnia:

1.            Wstawaj o tej samej porze.

2.            Zachowaj poranną rutynę - pamiętaj o higienie i śniadaniu. Nie chodź cały dzień  w piżamie.

3.            Przed rozpoczęciem nauki wyjdź do ogródka, na balkon albo otwórz okno i pooddychaj świeżym powietrzem to rozbudzi Twoje ciało.

4.            Jeśli w miejscu gdzie będziesz pracować jest głośno, warto rozważyć specjalne słuchawki redukujące dźwięki.

5.            O określonej porze zacznij pracę zadaną przez nauczycieli.

6.            W czasie nauki rób sobie krótkie ruchowe przerwy. Rozciąganie się, wstanie z miejsca, spacer po pokoju/mieszkaniu/domu będzie regenerowało umysł.

7.            W czasie przerw unikaj oglądania YouTube, seriali, grania w gry. To świetna okazja do ćwiczenia samodyscypliny.

8.            Utrzymuj kontakty towarzyskie TYLKO on-line. Wykorzystaj po południu czas do dzielenia się ONLINE swoimi pomysłami na kreatywny czas wolny.

9.            Zapytaj rodziców, jak w czasie szkoły on-line możesz pomóc im w domowych obowiązkach. To świetna okazja, by nauczyć się gotować, prać, prasować.

10.         1,5 godziny przed snem wyłącz elektronikę. Zaniedbując to narażasz się na problemy ze snem.

11.         Przed pójściem spać podsumuj to, co udało Ci się wykonać danego dnia, wyciągnij wnioski na następny dzień - czego chcesz robić więcej, czego mniej.

12.         Dbaj o sen, śpij minimum 8 godzin. To wzmacnia odporność fizyczną i psychiczną.

13.         Proszę dbaj o siebie i przestrzegaj ograniczeń!

Serdecznie pozdrawiam

 Monika Piwko-Bieniek